Als start-to-runner editie 2008, waagde ik mij voor de eerste keer aan een 10 kilometerwedstrijd. (correctie 10,2 km en het waren die laatste 200m die in de benen kropen) Gezien het lang weekend van 1 mei wou ik absoluut vermijden dat ik in de sjieke badstad geen parkeerplaats meer zou vinden. De file trotseren zag ik evenmin zitten. Dus maar de ecologische toer op en met de trein van 13u richting Knokke. De zenuwen begonnen al op het perron te Gent-Sint Pieters waar meerdere gespierde kuiten stonden te wachten met hun sporttassen. Bovendien had de trein al onmiddellijk een kwartier vertraging. Tijd dus om nog een banaantje naar binnen te murwen, die zal dan wel verteerd zijn tegen de start van de wedstrijd om 15u30.

Zoals steeds bij een Carrefourrunning tour was alles perfect bewegwijzerd. Vanaf het station liep ik dus recht naar het loopevenement. De zon straalde, de muziek gaf sfeer, de duizenden lopers zorgden voor een kick. Eerst mijn startnummer en chip gaan afhalen.

Al vlug liep ik enkele andere Borluutjoggers op het lijf: Steven, Murielle, Geert, Patrick, … al zag ik het niet onmiddellijk zitten om met zo’n geoefende lopers in de startbox te gaan staan. Nee, ik was voorbereid, had de website goed bekeken en had het toverwoord onthouden :”doseren”. Ik had me voorgenomen om de paarse 70 minuten ballonnen-lopers te volgen en ik zou wel zien hoeveel energie ik de laatste kilometers nog over had. Snel nog een sanitaire stop en dan wat inlopen, nadien enkele minuten aanschuiven om in de juiste box te geraken. Het trommelgeroffel en de muziek begonnen hun hoogtepunt te bereiken, door de micro’s weerklonk dat 2400 lopers klaarstonden voor de 10km, het aftellen kon beginnen.

Plots begon de sliert zich in beweging te zetten, na een paar honderd meter liep ik over de registratiebanden, vanaf nu begon mijn tijd te lopen. Voor ik het wist had ik er 1km opzitten, overal, werkelijk overal stonden mensen onder een stralende zon ons aan te moedigen.

De ‘Place m’a tous vu’ kreeg vandaag ineens een andere betekenis; de doedelzakspeler loodste ons met zijn muziek richting Zeedijk. Ook daar terug die uitgelaten sfeer: dagjestoeristen stonden met gapende ogen te kijken naar de lopende menigte, voor-achter-opzij, overal lopers. Na 3km verlieten we de dijk richting eerste bevoorradingspost, de djemb�spelers maakten al van ver duidelijk dat met zo’n hitte drinken echt nodig was. De platte stukken waren voorbij, de duinen in aantocht. De eerste kuitenbijter was de Boslaan steil naar boven, gelukkig liepen we daarna wat beschut door de bomen op beschaduwde wegen, maar die heuvelachtige kilometers deden mijn energiepeil slinken. Het dalen was al even erg als het stijgen. Dan nog een lang en saai stuk op de Graaf Jansdijk. De wind in de haren, mijn lippen werden droog. Maar in de verte klonk al terug trommelgeroffel, na 7km, tweede bevoorradingspost opnieuw met die verdomde plastieken bekertjes. Maar wonder bij wonder, het ging goed. Ik kon mijn tempo zelfs nog wat opbouwen, stak de paarse ballonnen voorbij en richtte mijn focus nu op groen. 8km. Hier en daar begonnen lopers te wandelen, wat trager te lopen, had er zelfs iemand medische bijstand nodig. Nog even op de tanden bijten, ik keek op mijn Polar- ik kon mijn gemiddelde snelheid nog steeds aanhouden. 9km. Ik was er bijna, nog wat kasseien en steegjes, maar die laatste kilometer leek toch eindeloos. Even toch een dipje maar daar was het sportstadion, de piste, �die laatste 200meter. Ik gaf alles wat ik nog kon geven tot aan de loopmatten. Ik had het gehaald in 01:01:57. Mijn medaille is het ultieme bewijs. Ik zal ze koesteren.

Ann Temmerman